Vanwege de (terechte) opmerkingen dat er nog geen verslag van dinsdagavond was volgt er hier nog een verslag over. En uiteraard hebben we ook nog het verslag van vrijdag.

Normaal gesproken schrijft Hans altijd de verslagen maar aangezien hij al eerder weg moest hebben we Jill bereid gevonden om deze verslagen te schrijven.

Dinsdagavond

Na heerlijk bloemkool met balletjes gegeten te hebben, was het tijd om een nieuw avond spel te spelen. Een vorm van levend cluedo, maar dan in het thema van de piraten. Via de tijdmachine hebben we daarom verschillende piraten, boeven en bewoners van Paaseiland laten overkomen naar ons kamp huis om dit spel te spelen.

Alle kinderen moesten zich verzamelen in de kantine, waar zij een bezoekje kregen van mevrouw Shark. De man van mevrouw Shark heeft een schatkaart in elkaar gepuzzeld en nu zullen zij als ze de schat vinden eindelijk rijk worden. Maar de vrolijkheid duurde niet voor lang, want opeens kwam de lokale dokter binnen met slecht nieuws: ‘meneer Shark is vermoord’. Nu is de vraag natuurlijk; wie heeft hem vermoord? De taak van de kinderen is om via verschillende scenes die plaats vinden in het bos uit te zoeken wie de dader is. Hierbij moesten zij letten op aanwijzingen van andere verdachten, het wapen dat zij bij zich droegen en op welke plaats de verdachten waren op het moment van de moord. Dit was nog best moeilijk, want wie geloof je en wie niet? En de acteurs waren natuurlijk ook zo goed in het spelen van hun rol, al hoewel ze soms even op hun blaadje moesten kijken of ze niet het verkeerde verhaal aan het vertellen waren.

Aan het einde van het spel is er gebleken dat we hele goeie detectives hier hebben op het kamp. Ieder groepje heeft geraden dat ‘gekke gerrit’, gespeeld door Jerry, de moordenaar was. Maar dit was niet het enige wat geraden moest worden. Bij de verschillende scenes kreeg je een stukje schatkaart in de vorm van een rebus. Deze moest aan het einde worden opgelost. Hersenen werden gekraakt tijdens het oplossen van de rebus, maar uiteindelijk kon er maar één winnaar zijn! Oh nee wacht, er zijn toch twee winnaars? Isabelle is in protest gegaan, omdat zij zeker wist dat haar groepje ook het goede antwoord had gevonden. En als je Isabelle kent, houdt ze niet op met protesteren totdat er echt is bewezen dat ze ongelijk heeft. Dus opeens waren er twee winnaars. Ook leuk! Dit waren het groepje van Isabelle en Mika.

Het avond spel was dus zeker geslaagd. Iedereen had het naar zijn zin, inclusief de grotere kinderen die zich voor de meeste spellen al te oud voelen. Missie volbracht.

Vrijdag

De laatste ‘echte’ dag van kamp is aangebroken. Dat betekent dat we weer ouderwets heksenjacht gaan spelen. De groepjes zijn ingedeeld en om 11:30 zijn we eindelijk klaar om te vertrekken.

De heksen zitten verspreid door het gehele dorp, dus goede wandelschoenen waren vereist. Bij iedere heks is er een ander spel om te spelen. Zo kon je heks Renate helpen met haar geheimzinnige soepje en bij heks Cynthia ging je leren vliegen op een bezem. Leuk dat met een bezemsteel tussen je benen van een glijbaan afglijden (ja, je mocht er niet lopend van af), maar ik betwijfel of echte heksen dat ook doen. Het leuke aan de spellen was dat ieder lid van het groepje waar je in zat één iemand mocht uitkiezen wie hij of zij dacht dat ging winnen. Iedereen stemde op iemand anders, behalve Tess, die dacht dat ze alle spellen zelf ging winnen. Dus die stemde lekker op zichzelf. Blijkbaar had ze geen vertrouwen in haar andere teamleden.

Het spel van heks Hubert, waar je ging stoelendansen, zat pal naast een ijssalon. Ja u ziet hem waarschijnlijk al aankomen, want wie lust er nou geen ijsje? Na flink wat smeken bij de leiders, zat ieder team na een paar minuutjes met een lekker ijsje in zijn handen naar de spelregels van heks Hubert te luisteren. Die zijn ook weer tevreden!

Het leuke was dat ze na dat ze hun ijsje op hadden doorgingen naar het spel van heks Melissa, waar de teamleden die nummer zes gooiden met de dobbelsteen, chips moesten gaan eten totdat een ander teamlid zes gooide. De kinderen hadden tijdens het avondeten dus een goed excuus om hun aardappelen met boontjes niet op te eten, omdat zij volzaten van het ijsje en de chips. Ze komen er maar makkelijk vanaf.

Na het eten werd er gezorgd voor een beetje sfeer in het Kamphuis. Tijdens de speurtocht van twee dagen geleden moesten de groepjes op de terugweg een liedje verzinnen over Columbus. Dit mochten zij nu gaan zingen. Zweetdruppels begonnen zich al te vormen op sommige gezichten, want hoe kan je nou een liedje onthouden die je twee dagen geleden voor het laatst hebt geoefend?! De liedjes waren erg origineel. Zo zong het groepje van Lieke een liedje op het hondje van de slager en het groepje van Tobias een lied over Columbus die trek heeft in een eitje. Maar het lied die er echt boven uit stak was dat van het groepje van Isabelle en Quirijn. Die zongen het gehele levenslied van Columbus op het liedje FEFE. “FEFE?”, zult u nu waarschijnlijk denken. Ja, zo heet het liedje echt.

Tijd voor de bonte avond. Als alle kinderen hun mooiste kleren hebben aangetrokken is het tijd om de voorstelling te beginnen. We zijn natuurlijk beland in verschillende tijdperken, door middel van de tijdmachine, maar nu is het weer tijd om terug te gaan naar 2018. Alleen er is een probleem; de tijdmachine is stuk. Ja, het zal ook eens in één keer goed gaan. Niet dus, maar goed, als de kinderen terug willen naar 2018 moeten zij door middel van verschillende spellen te spelen onderdelen verzamelen die uiteindelijk de tijdmachine weer zullen maken.

Er word erg fanatiek gespeeld. Zo weet Sven de meeste hoefijzers tegen de schroevendraaier aan te gooien

Yes! De tijdmachine is weer gemaakt. Iedereen kan nu weer terug naar 2018. Het spijt me voor de ouders die wilden dat hun kind in de oertijd bleef (grapje), maar ze moeten toch echt weer mee terug.

Nu we weer terug zijn in 2018, is het tijd om te gaan feesten. Laat de bonte avond maar beginnen! Er word gedanst, de polonaise gelopen, door Justin en Pim gebreakdancet, gekust op de wang tijdens de labamba en geknuffeld op ‘afscheid nemen bestaat niet’. Lieke, Isabelle, Imre, Eefje en Jill zijn dit jaar voor het laatst mee. Hoe verdrietig het ook is, er is een tijd van komen en van gaan. Deze meiden gaan al een hele lange tijd mee, dus afscheid nemen van het kamp is nog best moeilijk. Want wat moeten ze nou doen tijdens pasen en de laatste week van de zomervakantie? Stiekem, zonder dat de leiding het hoorde, hebben ze een plannetje bedacht om in iemands koffer mee te gaan volgend jaar. Misschien zijn we toch nog niet van ze af?

Na dit geweldige verslag rest ons als leiding nog maar 1 ding: iedereen bedanken die heeft meegewerkt aan een volgens ons weer leuk kamp. We hadden af en toe wel gebruik willen maken van een tijdmachine want de dagen liepen niet allemaal volgens plan, maar we hopen dat niemand daar last van heeft gehad. Het Kamphuis voor Pasen is alweer geboekt, dus we hopen veel kinderen weer terug te zien. En aansluitend op het verslag van Jill: ook voor ons valt het zwaar om afscheid te nemen van wat wij “de vrienden van het kamp noemen”. Hopelijk komen we jullie nog wel eens tegen!!!